Met zijn 18 jaar is Jesse Mulder uit Almere de jongste touringcarchauffeur van Nederland. Al zijn hele leven wil hij niets anders worden.

De weg op een uithoek van het industrieterrein van Almere-Buiten is smal: aan de ene kant staat een vrachtwagen stil, aan de andere kant zijn twee auto’s geparkeerd. Maar Jesse Mulder draait er zijn hand niet voor om: met gemak slalomt hij met er zijn 14 meter lange Scania Higer Touring bus tussendoor. “ Ik maak mij niet zo snel druk’’, zegt hij met een lach vanachter het stuur. “Dit soort situaties zijn alleen maar leuk, beetje uitdaging.’

Nee, niks is meer spannend voor hem. In alle soorten en maten bussen heeft hij al gereden. Amper twee uur nadat hij zijn busrijbewijs had, zat hij al achter het stuur van een bus van 15 meter lang – 3 meter langer dan een gemiddelde bus. Besef wel dat Jesse zijn busrijbewijs pas heeft sinds 12 september – één dag nadat hij 18 werd. Maar Jesse heeft alles onder controle. Je zou zo bij hem instappen voor een gezellig dagje uit – geen moment voel je je onveilig.

Londen

Dat komt vast doordat hij al zijn hele leven met bussen meerijdt. “Hij is er nog net niet in geboren’’, zegt zijn moeder Petra grappend vanaf de bank, thuis in Huize Mulder in Almere. Jesse steekt van wal. Hij weet het nog goed: hij was vijf en hij zat voorin bij zijn vader Erwin. Die reed heen-en-weer naar Londen met een Eurolines-bus, in opdracht van Bovo Tours, waar die toen werkte. Heel vaak had pa Mulder dit soort ritjes naar Londen en jarenlang ging Jesse ieder weekend en iedere vakantie mee. Kaartjes checken, reisinformatie omroepen – Jesse deed het allemaal. Hij vond het geweldig, en de passagiers ook, zegt hij.

Ondertussen werd Jesse fervent touringcar-fotograaf. Tal van bussen bij tal van bedrijven legde hij vast. En de plaatjes zette hij op zijn eigen site. Maar dat Jesse touringcarchauffeur zou worden, dat stond dus vast. Voor hem in ieder geval. Anderen raadden het hem af. “Mijn leraren op de middelbare school zeiden: doe het niet, er is geen geen droog brood mee te verdienen.” Maar Jesse zette gewoon door – ook al was de weg zwaar.

Niet naar zijn zin

16 is hij als hij van de middelbare school komt. Twee jaar te jong om als buschauffeur te beginnen. “Ik moest een opleiding kiezen, dus werd het maar beveiliging.” Lang heeft hij het er niet naar zijn zin. “Na een week zei ik die al opleiding gedag.’’ Al snel heeft hij een alternatief: de opleiding tot logistiek teamleider. Een leer-werk-traject volgt hij: één dag school, vier dagen werken. Werken doet hij elders in Almere, bij een groothandel. Hij heeft het er goed naar zijn zin.

Maar het is ook flink buffelen op zijn werk: half vier ’s nachts beginnen en tot één uur ’s middags doorwerken – vier dagen in de week. Alleen volgt al snel een nieuwe tegenslag: Jesse wordt ontslagen. Zijn opleiding kan hij niet meer afmaken. Jesse baalt flink, maar zit niet bij de pakken neer en besluit in de tijd die rest maar post te gaan bezorgen. “Heerlijk was dat’’, zegt Jesse. “Vrijheid, en lekker onderweg – ik reed heel Almere door op mijn postscooter.’’

Kriebelen

In de tussentijd heeft Jesse autorijlessen gevolgd. Daar mag hij op zijn 16,5-jarige leeftijd mee beginnen. De lessen gaan lekker: één dag na zijn 17de verjaardag heeft hij zijn rijbewijs. Het begint te kriebelen: over een jaar 18, denkt hij, bijna mag ik op de bus. In december van dat jaar neemt hij alvast een proefles én haalt hij zijn theorie-examen. “Het aftellen is begonnen, zo voelde het het’’, zegt Jesse.

De tijd schrijdt voort en eind augustus van dit jaar begint hij eindelijk aan zijn busrijlessen. Twee weken lang, meerdere uren per dag. “Ja, dat waren goed gevulde dagen’’, zegt Jesse droogjes. Hij heeft de tijd ook: zijn baan als postbode is flexibel. De rijlessen gaan opnieuw lekker. ,,De examinator zei: jou valt ook niks meer te leren’’, zegt ma Mulder trots. Jesse knikt. Maar helemaal van een leien dakje ging het niet, geeft hij toe. “Af en toe was ik wat te overmoedig, vond de instructeur. Dan moest hij mij spreekwoordelijk wat afremmen.’’ Maar die rust heeft hij inmiddels gevonden, benadrukt hij.

5.500 euro

Het idee is lang dat hij bij een groot touringcarbedrijf aan de slag gaat. Dat bedrijf zou de lessen voor een groot deel betalen – iets wat mogelijk was door een subsidie van het Fonds Scholing & Ordening voor het Besloten Busvervoer. Maar Jesse kan op het laatste moment tóch niet bij het bedrijf terecht. Hij heeft geen zicht op een baan én de subsidie vervalt. De 5.500 euro voor zijn rijopleiding moet hij dus zelf ophoesten. Opnieuw een flinke tegenvaller.

Maar Jesse blijft positief. Hij en zijn ouders zoeken op alle mogelijke manieren geld én vinden het. Ondertussen vatten Jesse en zijn pa het plan om zelf een bus te kopen. Zijn pa werkt dan al lang niet meer bij Bovo Tours. Hij richtte in 2002 Tip Top Toers op. Hij liet zich vooral inhuren door touringcarbedrijven. Meer vrijheid hebben, dat was het idee. Maar met zoonlief erbij kan zijn bedrijf uitbreiden. Nét voor Jesse met lessen begint, kopen ze een bus – die Scania Higer. En nét na zijn rijexamen komt Jesse officieel bij het bedrijf. “Ik ben nu mede-directeur’’, zegt Jesse met een dikke grijs.

Idolaat

Jesses moeder vindt het reuze knap wat haar zoon voor elkaar bokst. “Ik loop over van trots. Ik ben helemaal idolaat. Hij doet het toch maar. Hij laat zich door niets en niemand tegenhouden.’’

Hoe Jesse en zijn vader aan het geld voor de bus kwamen, is een verhaal op zich. Een kennis van hem en zijn vader had een flinke zak geld en wilde met alle liefde wat uitlenen. Als dank mocht zij een naam bedenken. Jacky werd het, symbolische verwijzing naar hoofdrolspeelster Jacqueline uit La Vache. De onderliggende boodschap van die film: volg je droom en alle obstakels op de weg er naar toe overwin je.

Treinstremmingen

Jesse is maar wat trots op zijn bus, vertelt hij van achter het stuur. Uit 2011 komt hij, hij ruikt nog helemaal nieuw en heeft in verhouding nog maar weinig kilometers gereden. Bovendien stuurt hij lekker licht en de motor maakt weinig geluid. 57 plekken heeft hij. En er rijden er maar vier of vijf van met deze lengte in Nederland.
Allerlei soorten ritten maakt hij er mee. “Treinstremmingen doe ik veel – binnenkort een week lang’’, zegt Jesse. “En ik rij ook veel schoolklassen naar het zwembad.’’

Snel moet er een tweede bus bij komen, vindt Jesse. Hij een bus, zijn vader een bus. Maar veel groter moet hun bedrijf niet groeien, vindt hij. “Het moet overzichtelijk blijven: twee man aan het stuur, meer niet. Dan kun je de reiziger voorop blijven zetten.