De Friese Taxicentrale van der Bles viert deze week zijn veertigjarig bestaan. Mooi nieuws in een tijd die voor de taxibranche vooral in het teken staat van onzekerheid. Daarom blikt René van der Bles samen met TaxiPro terug op de mooie en minder mooie momenten die hij de afgelopen veertig jaar in het vak heeft doorgemaakt. Ook kijkt hij met goede hoop vooruit naar wat de toekomst zijn bedrijf zal brengen. 

De Friese taxicentrale bedient met 31 auto’s met het logo van het steigerende paard inmiddels de gehele Zuidwesthoek van de provincie Friesland. Het bedrijf verzorgt tal van vervoerssoorten, van wmo-vervoer en particulier vervoer tot VIP-vervoer en binnenkort ook rouwvervoer. Daarnaast verzorgt het samen met Stichting It Preamke rondvaarten in Makkum en omgeving. 

Zaterdagnacht rijden, zondagochtend koeien melken

Toen Taxicentrale van der Bles in 1981 werd opgericht door zijn vader Leo, was René van der Bles zeventien. Na het halen van zijn rijbewijs een jaar later, moest hij meteen gaan rijden voor het bedrijf. Daarnaast was hij actief op een boerderij omdat hij boer wilde worden, en kwam zijn vrouw Ineke ook uit een boerengezin. 

Het bedrijf van zijn vader werd echter steeds groter, legt hij uit: “Het bedrijf begon met één taxi, toen werden het er twee en op een gegeven moment was het zo druk dat ik ook zaterdagnacht moest rijden en zondagochtend weer vroeg op moest om te melken.” 

Tekst loopt door onder de foto. 

Zijn vader had vier zoons, maar alleen hij bleef taxi rijden. Naar zijn zeggen omdat hij erachter kwam dat het mooi werk was en omdat het ook in die tijd al moeilijk was om boer te zijn. Daarom besloten hij en zijn vrouw zich op de taxicentrale te richten. Hij aan het stuur en zijn vrouw aan de administratieve kant van het bedrijf, dat ze 22 jaar geleden samen hebben overgenomen.

De komst van Europese aanbestedingen

Volgens Van der Bles is er in de afgelopen jaren veel veranderd in de branche. Vooral de opkomst van Europese aanbestedingen hebben het werk naar zijn zeggen voor ondernemers minder leuk gemaakt. “Het gaat hierbij meer om de prijs dan de kwaliteit”, zegt hij. “De prijs is veel te laag, waardoor er al zoveel taxibedrijven zijn omgevallen. Vroeger hadden we in Zuidwest Friesland vijftien taxibedrijven. De grootsten hebben het allemaal niet gered omdat ze zo gretig waren op de prijs bij aanbestedingen, die zij koste wat het kost moesten winnen. Jammer.” 

Volgens hem bestaat zijn bedrijf nog omdat het hier zoveel mogelijk buiten is gebleven. De lage prijzen hebben ertoe geleid dat zij ervoor kozen om bepaalde opdrachten niet te doen. Vasthouden aan de bedrijfsvisie, namelijk altijd kwaliteit leveren, is belangrijker, vindt Van der Bles. Hij legt uit dat ondanks dat de prijs van sommige opdrachten soms wat te hoog is, het hen toch wordt gegund. “Altijd kwaliteit blijven leveren, dat is ons geheim”.

Om de situatie te verbeteren hoopt hij dat meer vervoer op de markt wordt gezet volgens het Zeeuwse model. “Zo maken regionale en kleine bedrijven ook kans om vervoer te krijgen”, stelt hij. “Met het Zeeuwse model hou je de kleintjes en taxibedrijven in de regio in tegenstelling tot bij Europees aanbesteden in ieder geval ook nog in stand”. Volgens hem is dit belangrijk omdat deze bedrijven zeker op het platteland van toegevoegde waarde zijn.

Bijzondere gasten in de taxi

Ondanks de veranderingen binnen de branche, blijft het werk als taxichauffeur volgens Van der Bles mooi. “De verschillende soorten diensten, de diverse soorten mensen. Iedereen heeft weer zijn eigen verhaal.” 

Op de vraag of hij nog een opvallende anekdote heeft van iets dat er in de afgelopen veertig jaar is gebeurd in zijn werk, hoefde hij niet lang na te denken. Toen hij achttien jaar geleden zijn varkens en geiten gevoerd had op de boerderij, stapte hij in zijn taxi naar een manage in Cornwerd. Daar stond de drummer van de Golden Earring, Cesar Zuiderwijk. Hij had zijn dochter weggebracht voor ponykamp en moest vervoerd worden naar het nabijgelegen Heeg. 

Van der Bles stapte op zijn klompen op hem af. “In eerste instantie herkende ik hem niet. Ik dacht dat het zomaar een muzikant was, omdat hij een paar trommels bij zich had. Tijdens een praatje in de taxi, vroeg ik hem of hij in het voorprogramma stond van de Golden Earring of met een ander bandje moest spelen bij een tentfeest in de buurt. Hij vertelde mij toen dat hij de drummer was de bekende band, waardoor ik natuurlijk stond te kijken en me verontschuldigde.”

Tekst loopt door onder de foto. 

De taxiondernemer vertelt dat het alsnog een leuke rit was, en dat hij afloop zelfs werd uitgenodigd om samen met zijn vrouw naar het optreden te komen die avond. Dit hebben ze gedaan. Al met al omschrijft hij dit als een bijzondere ervaring. “Daarna heeft hij ons zelfs nog geschreven en gebeld”, vertelt hij trots.

Zware tijd door corona

Naast de mooie momenten, beleeft ook Taxicentrale van der Bles zware tijden. Zo viel de coronacrisis na de afschaffing van de BPM-belasting rauw op het dak van de ondernemer. “Waar wij voorheen 700 à 800 ritten per dag deden, zijn dit er nu 300 à 400”. Daarbij kon het contract van acht chauffeurs niet verlengd worden en zijn er uren ingeleverd. “Onder de voorwaarde dat zij straks als alles weer beter is deze uren weer terugkrijgen. Ook hopen wij de chauffeurs met wie we niet door konden straks weer terug in dienst te kunnen nemen. Wij staan voor goed werkgeverschap”.

De steun van de overheid komt volgens het hoofd van de taxicentrale veel te kort om nog winst te maken, maar zorgt er in ieder geval voor dat zij deze tijd doorkomen. Voor het omvallen van zijn bedrijf heeft hij dan ook niet gevreesd. Daarbij stelt hij dat hij hoopt binnenkort weer volop te kunnen rijden en geld te gaan verdienen, zodat zij de steun terug kunnen betalen. 

24 uur per dag, zeven dagen in de week

Hoe Van der Bles de toekomst voor zich ziet, is duidelijk. “Nog veertig jaar? Dan ben ik 96!”, lacht hij. “Nee, maar we moeten nog wel een tijdje door.” Daarna hoopt hij dat een van zijn kinderen het over zal nemen maar hij verplicht ze niet, zegt hij stellig. “Je kan er goed van leven, maar het is wel zwaar. Je moet er altijd zijn, 24 uur per dag, zeven dagen in de week”. Daarbij brengt de taxibranche volgens hem onzekerheden met zich mee. “Maar toch zijn we er al veertig jaar, dat is wel bijzonder!” 

Foto’s: Jessie Jansen